Over sommige dingen hoeft u niet in modetijdschriften te lezen om te weten dat ze stijlvol zijn. Voor mij was dit het geval met corduroy. Ik draag het nu al zo lang en zo vaak dat ik me niet eens meer kan herinneren wanneer ik er voor het eerst kennis mee maakte. Het was in elk geval lang voordat ik op mijn zestiende bij de buren een bankstel zag van donkerblauwe, grove corduroy. Daar, op dat moment, besloot ik dat ik precies dezelfde banken wilde als ik op een dag mijn eigen huis zou hebben.

Corduroy, zoals ik tijdens die specifieke kennismaking leerde, is een opmerkelijk veelzijdige stof. Of de stof nu, zoals het verhaal gaat, is uitgevonden aan het Franse koninklijke hof (het is tenslotte geribbeld fluweel) of door boeren in Engeland (het is, afhankelijk van hoe het is geweven, extreem duurzaam), corduroy leent zich voor iets chics als een smokingjasje en geeft een blazer een intelligente Ivy League-uitstraling, een pak een eigengereid tintje, een vrijetijdsbroek begerenswaardige nonchalance en een eenvoudig meubelstuk stijlvolle elegantie. Of het nu gaat om kabel-, grove of fijne corduroy, corduroy zo stevig als denim of zo zacht als kasjmier, het is bovenal een charismatische stof.

In tegenstelling tot zijn soortgenoten (zoals wol of linnen) vereist corduroy volledige toewijding, men kan er niet maar een beetje van dragen. Het antwoord op de vraag of u wel of niet van corduroy houdt, is wat dat betreft volledig binair, zoals Godfather I of Godfather II, John of Paul, bier of whisky, Sampras of Federer, Patek of Rolex, mosterd of mayonaise. U bent een corduroyliefhebber of u bent het niet, want het blijft nooit bij één kledingstuk.

Laten we het antwoord op een 'ja' houden en kijken naar de liefhebbers van toen en nu: Robert Redford in een beige corduroy pak in All the President’s Men, Donald Sutherland in een bruin corduroy pak in Animal House, Gianni Agnelli in een olijfgroene corduroy broek op zijn landgoed, Villar Perosa, Wes Anderson in diverse opvallende tinten corduroy op en buiten de set en, het nieuwste lid van dit illustere gezelschap: Daniel Craig als James Bond, die in No Time to Die de ontploffing van een bermbom, een meedogenloze achtervolging op een motorfiets en de totale vernietiging van zowel zijn DB5 als zijn romantische relatie met Madeleine Swann overleeft in een lichtgekleurd drieknoops corduroy pak dat hij kort daarvoor had aangetrokken in anticipatie op een rustig ontbijtje. Tegen de tijd dat deze aaneenschakeling van actie in dat pak ten einde is gekomen, is de pure persoonlijkheid van corduroy – de warmte en textuur, de kracht en kalmte, de elegante manier waarop het onverstoord blijft onder de druk van automatisch geweervuur – de ware held van de scène. Wat mij betreft kan dat pak zich meten met elke andere outfit van een bijzondere stof die de spion ooit heeft gedragen, inclusief de babyblauwe katoenen badstof onesie die Sean Connery droeg in Goldfinger.

De reden hiervoor is dat corduroy, zoals de gedecoreerde geschiedenis van de stof suggereert, onsterfelijk is. Welke andere look met zulke rijke iconische associaties zou weer een nieuwe draai kunnen geven aan wat de corduroyliefhebber precies voor iemand is? Als het gaat om film, hadden velen corduroy misschien alleen geassocieerd met het donkerbruine uniform van een verre van macho karakter als Alvy Singer in Annie Hall – qua kleding het equivalent van een antiheld met een bril met hoornen montuur. Maar geef dat pak een mediterrane kaki tint, trek het aan bij een man met een license to kill, en de stof bewijst dat het ook een compleet andere rol kan spelen. Dat is misschien wel de sterkste eigenschap van corduroy: het geeft u de kracht om ware individualiteit uit te drukken, wie u ook bent of wat u ook doet.